सेल्फी (९)
– हाङ्युग अज्ञात
हामी मान्छे हो
नाङ्लोमा झिकुङ्न मुटु
यै जीवनले सिकायो त
अनि उसले भन्यो
सानो मुटु फुत्रुक् फुत्रुक् उफ्रिन्छ,
विशाल मुटु त
नाङ्लोको परिधिभन्दा बाहिर
उत्ता अर्कैतिर गएर पनि
त्यो मुटुले मान्छेको गीत गाउँछ
गीत के भन्नू !
त्यै भिज्दैभिज्दै पानीमा …
व्याख्याको कुनै छेउकुना छैन जीवनको
यै जीवन
तर हामी बाँध्न खोज्दछौं,
साँच्चै ! केकेमा बाँध्न खोज्दछौं जीवन ?
यस्सरी नै
यो जीवन बाँच्ने प्रयत्न गरेँ
त्यो उकालोमा
उसले बोक्दै आएको भुल्टुङ
आज्ज त हराएछ !
कत्ता हरायो ?
खोजिनितिको कुरो नि भएन,
कस्तो कल्पना गरेको थिएँ
कल्पना गर्नु पाउँछु होला नि त !
एउटा उदाउँदो घाम थियो त्याँ
कस्सरी उदाउँछ घाम कैले देख्नू भा छ ?
हो !
ऊ त्यै घामजस्तै उदाएर निस्क्यो डाँडामा
जीवन झुल्क्यो त
ऊ झुल्किएपछि हामी पनि झुल्कियौँ त,
अनि
अल्लिकिति दार्शनिक गफ
‘कत्ताबाट कत्ता जाँदा कत्ता पुगिन्छ ?’
प्रश्नहरू आफ्फैसँग गर्नुपर्दो रहेछ कि त !
रेडिमेड प्रश्नहरूको काम छैन जस्तो पनि लाग्यो त
अनि उसले दिएका किताबहरू
झोलामै बोकेर हिन्छु पनि भनेकै हो
तर बिर्सेँ आज पनि किताबहरू
किताबहरू त सान्त्वना रहेछ मनको,
कि मलाई त
किताब जीवनजस्तै हुनुपर्छ भन्ने लाग्दछ
त्यो भुल्टुङ् पनि आज हराइगएछ
साँच्चिकै बाँच्नुको लागि त
ऊ जस्तै हुनुपर्छ भन्ने पनि लाग्दछ
ऊ जस्तै हुनुको लागि त फेरि
उसले भोगेका भोगाइहरूमा म घुस्नु पर्दछ कि त !
अनि त मलाई लाग्यो
जीवन सम्मानको नाम हो,
आज्ज धेरै दिनपछि
जीवनलाई भेट्न पुगेँ
र आफ्फैलाई भेटेजस्तो लाग्यो
मलाई लाग्यो त
लागेपछि लाग्यो, लाग्यो त !
अनि को हो जीवन नसोध्नू
किनभने जीवन
तपाईं हामी हरेकभित्र छ ।
(कवि हाङ्युग अज्ञात सिर्जनशील अराजकता साहित्यिक अभियानका सशक्त कवि हुनुहुन्छ)
